Nieznośna melancholia detalu albo niezadomowienie

     Dzień dobry.        

Dzisiaj chciałam napisać o wystawie, którą kilka dni temu miałam przyjemność obejrzeć. Wystawa nosi tytuł "Nieznośna melancholia detalu albo niezadomowienie", a jej autorką jest Aleksandra Młynarczyk-Gemza, absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na kierunku Edukacja Artystyczna oraz doktorantka Wydziału Sztuki Uniwersytetu im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Wystawę miałam przyjemność oglądać trzy raz, ponieważ, cytując klasyka "lubię wracać tam, gdzie byłam już..". Za trzecim razem było to oprowadzanie z udziałem artystki, na które poszłam w celu dowiedzenia się większej ilości informacji na temat znajdujących się tam dzieł. 

Oprowadzenie rozpoczęło się z opóźnieniem, co zadziałało tylko na moją korzyść, z powodu mojego dziesięciominutowego spóźnienia. Podczas wydarzenia panowała kameralna atmosfera, może też dlatego, że przyszło kilku gości (pojawili się również tacy, którzy zaczęli dołączać w trakcie wydarzenie). Oprowadzanie rozpoczął kurator wystawy Pan Bartłomiej Dobroczyński, przytaczając cytaty z psychologii Freuda. Następnie głos zabrała kuratorka, Pani Marta Dymitrowska. Po wstępie, oddano głos artystce, która podziękowała kuratorom za rzetelne przygotowanie i rozpoczęła opowiadanie o wystawie. Ubrana w zieloną suknię w różowe kwiaty prezentowała się zachwycająco. 

Przestrzeń galeryjna została zagospodarowana, jako trzy domy/ mieszkania, które w jakiś sposób są bliskie artystce. W pomieszczeniu, w którym rozpoczęło się oprowadzanie widzimy drewniany stół, nakryty obrusem w pomarańczowe i żółte kwiaty, kojarzący się z czasami Polskiej Republiki Ludowej. Na nim znajduje się wazon ze świeżymi kwiatami lawendy. Wokół wazonu ustawiono filiżanki z herbatą.  Pani, która opiekuje się wystawą, zaprasza do poczęstowania się herbatą, zapewniając, że tym dniu jest świeża i przed chwilą została zaparzona. Bez wahania podchodzę i częstuję się, słuchając dalszych opowieści na temat wystawy. na białych  ścianach opisywanego przeze mnie pomieszczenia, znajdują się fotografie z mieszkania artystki w latach podczas trwania pandemii (2020/2021), w którym, jak opowiada, mieszkała ze swoim ówczesnym partnerem.Fotografie, podobnie jak obrus stołu utrzymane są w ciepłej, głównie pomarańczowej kolorystyce. Jednak nie wszystkie.  Moją uwagę przykuwa fotografia wykonana pod prysznicem, mogąca przywoływać erotyczne skojarzenia. Fotografia przedstawia nogi postaci stojącej pod prysznicem, strumień wody oraz odpływ, do którego inna postać wkłada ręce. Jak się później dowiedziałam, zdjęcie powstało zupełnie przypadkowo.

W kolejnej sali znajdują się fotografie wykonane w mieszkaniu przyjaciela artystki, który w wieku około czterdziestu lat poznaje na platformie randkowej Filipinkę, która chce przeprowadzić się do niego do polski, jednak z jakiegoś powodu nie może. Utrzymują kontakt na odległość. Na zdjęciach widzimy przedmioty oraz fragmenty z mieszkania przyjaciela artystki, a także akt, wśród kiczowatych poduszek. W pomieszczeniu znajduje się miejsce imitujące prysznic, z zawieszoną na karniszu plastikową kotarą we wzór niebieskich rybek. Pod prysznicem znajdują się zdjęcia, przedstawiające środki czystości. 

Ostatnia, najmniejsza sala wypełniona zostaje przez instalację dźwiękowo- wizualną, wprowadzającą odbiorcę w zaniepokojenie (a przynajmniej ja miałam takie odczucie). przed ekranem znajduje się stół z białymi wycinankami. 

Wystawa, jak już napisałam, nawiązuje do toczącego się mimo otaczającej nas wojny w Ukrainie życia, a także prywatnej przestrzeni mieszkalnej artystki i jej najbliższych. Fotografie umieszczone jako ekspozycja zdecydowanie przykuwają uwagę. Dodatkowo, nieznane mi dotąd, a przytoczone podczas oprowadzania teksty literackie, które zainspirowały artystkę, sprawiły, że poczułam się bardziej wyedukowana w zakresie literatury. Obiektywnie mówiąc, muszę przyznać, że jest to jedna z najbardziej ciekawych wystaw sztuki współczesnej, na jakich miałam przyjemność być w ostatnim czasie.